باید کسی باشد ، هر وقت بار تنهایی ات سنگین شد  ،

هر وقت کمر کلماتت شکست ،

هر وقت واژه هایت لال شد ،

بیاید بنشیند مقابل چشم هایت و تو زل بزنی به خودت که جاری شده ای میان چشمانش ...

باید کسی باشد که هروقت بار دلتنگی ات سنگین شد ،

هر وقت طاقت سکوتت تمام شد ، هر وقت کم آوردی ، بیابد بنشیند کنارت ...

 و تو سرت را بگذاری روی شانه اش و به او تکیه بدهی .

 باید کسی باشد ، هر وقت بار خستگی هایت سنگین شد ،

هر وقت سهمت از بغض بیشتر از توانت شد ،

بیاید پناهت شود و تو یکجا تمام تنهایی ات را ، دلتنگی ات را ، سکوتت را ،

خستگی هایت را و تمام بغضت را روی شانه اش فراموش کنی ...

دکتر علی شریعتی انسان ها را به چهار گروه زیر دسته بندی کرده است:

دسته اول ؛

آنانی که وقتی هستند، هستند و وقتی که نیستند هم نیستند

عمده آدم‌ها حضورشان مبتنی به فیزیک است. تنها با لمس ابعاد جسمانی آن‌هاست که قابل فهم می‌شوند. بنابراین اینان تنها هویت جسمی دارند.  

.دسته دوم؛

آنانی که وقتی هستند، نیستند و وقتی که نیستند هم نیستند. 

مردگانی متحرک در جهان. خود فروختگانی که هویت شان را به ازای چیزی فانی واگذاشته‌اند. بی‌شخصیت‌اند و بی‌اعتبار. هرگز به چشم نمی‌آیند. مرده و زنده‌شان یکی است. 

 .دسته سوم ؛

آنانی که وقتی هستند، هستند و وقتی که نیستند هم هستند. 

آدم‌های معتبر و با شخصیت. کسانی که در بودنشان سرشار از حضورند و در نبودنشان هم تاثیرشان را می‌گذارند. کسانی که همواره به خاطر ما می‌مانند. دوستشان داریم و برایشان ارزش و احترام قائلیم.

دسته چهارم ؛

آنانی که وقتی هستند، نیستند و وقتی که نیستند هستند. 

شگفت‌انگیزترین آدم‌ها در زمان بودشان چنان قدرتمند و با شکوه‌اند که ما نمی‌توانیم حضورشان را دریابیم، اما وقتی که از پیش ما می‌روند نرم نرم آهسته آهسته درک می‌کنیم. باز می‌شناسیم. می‌فهمیم که آنان چه بودند. چه می‌گفتند و چه می‌خواستند. ما همیشه عاشق این آدم‌ها هستیم. هزار حرف داریم برایشان. اما وقتی در برابرشان قرار می‌گیریم قفل بر زبانمان می‌زنند. اختیار از ما سلب می‌شود. سکوت می‌کنیم و غرقه در حضور آنان مست می‌شویم و درست در زمانی که می‌روند یادمان می‌آید که چه حرف‌ها داشتیم و نگفتیم. شاید تعداد این‌ها در زندگی هر کدام از ما به تعداد انگشتان دست هم نرسد.